Τα τελευταία σαράντα χρόνια η θεία μου Ηλέκτρα κατοικούσε σε ένα διαμέρισμα στην Αθήνα, μετά τον θάνατο του άντρα της Ευτύχη και της αδερφής της.
Την επισκεπτόμουν τρεις φορές την εβδομάδα για να της κάνω συντροφιά και κάθε φορά έφερνε το παλιό άλμπουμ φωτογραφιών στο τραπέζι της κουζίνας. Γυρίζοντας τα φύλλα του, κοιτάζοντας τις φωτογραφίες και ακούγοντας τις ιστορίες της θείας μου, ταξιδεύαμε μαζί χρόνια πίσω που της άφησαν ευτυχισμένες αναμνήσεις.
Ένα χειμωνιάτικο πρωινό, ρώτησα αν την πείραζε να της έβγαζα μια φωτογραφία στον δικό της χώρο, τον χώρο των αναμνήσεων της.
Η θεία μου Ηλέκτρα και ο θείος μου ο Ευτύχης ήταν δεύτεροι γονείς για μένα, με υποδέχτηκαν με ανοιχτές αγκάλες, υποσχόμενοι στον εαυτό τους ότι το γεγονός ότι δεν είχαν δικό τους παιδί δεν θα τους ενοχλούσε πια.
Πέρασα τη τρυφερή παιδική μου ηλικία κοντά τους, ο χαρακτήρας και η επιρροή τους διαμόρφωσαν σημαντικά πτυχές της προσωπικότητάς μου.
Η Ηλέκτρα μου εμπιστεύτηκε το φωτογραφικό της άλμπουμ λίγες μέρες πριν φύγει από τη ζωή.
Αυτή η γλυκιά κληρονομιά της υπήρξε η έμπνευση του παρόντος έργου και μια ανάμνηση των ωρών που περάσαμε μαζί.
Ευχαριστώ, Θείτσα.

For the last forty years my aunt Electra lived in an apartment in Athens, after the death of her husband Eutychis and her sister.
I visited her three times a week to keep her company and each time she brought the old photo album to the kitchen table. Turning its pages, looking at the pictures and listening to my aunt’s stories, we traveled back together years that left her with happy memories.
One winter morning, I asked if she would mind if I took a picture of her in her own space, the space of her memories.
My aunt Electra and my uncle Eutychis were second parents to me. They welcomed me with open arms, promising themselves that not having a child of their own would no longer bother them.
I spent my tender childhood near them and their character as well as their good influence on me greatly shaped certain aspects of my personality.
Elektra entrusted me with her photo album a few days before she passed away.
This sweet legacy of hers has been the inspiration of the present work and a memory of the hours we spent together.

Thank you Auntie.