Με απόλυτο σεβασμό και διακριτικότητα κοιτάζω τον Άνθρωπο απέναντί μου, τον άνθρωπο στις μικροχαρές, στις τόσο παλιές, διαχρονικές, επαναλαμβανόμενες συνήθειες της ζωής δίπλα στη θάλασσα, που σε ελάχιστο χρόνο, καθώς περπατώ συχνά τον παραλιακό δρόμο της Καλαμάτας, μεταμορφώνονται – άνθρωποι, στιγμές, χώρος – σε πολλά μικρά στιγμιότυπα, γίνονται η ουσία της Φωτογραφίας μου. Η παράθεση των φωτογραφιών μου σε σελίδες και κάδρα είναι τρόπος επικοινωνίας, μιας επικοινωνίας που δεν ενδιαφέρεται ούτε την αφορά η εξωτερική όψη ή η ταυτότητα των προσώπων και δεν “καθαρογράφει” την ιδιωτική ζωή.
Προτείνω μόνο μια ενδεικτική ανάγνωση του παραλιακού περιβάλλοντος, όλες τις εποχές του χρόνου, σύμφωνη με την “εσωτερικότητά μου”, όποια είναι αυτή, την ευαισθησία, τη κρίση, ώστε μέσα στις σύντομες επισημάνσεις να βρίσκει ο θεατής στοιχεία και καταστάσεις που μεταφράσθηκαν σε εικόνες. Δεν σας παρουσιάζω δηλαδή τη πραγματικότητα – δεν είναι δυνατόν – αλλά μέσα από τις φωτογραφίες ανοίγω συζήτηση μαζί σας για τη φύση του εκφραστικού μέσου και πως το χρησιμοποιώ στη συγκεκριμένη περίπτωση. Σας δείχνω τι με ενδιαφέρει, που στρέφω το βλέμμα μου, ποιοί τραβούν τη προσοχή μου. Και σε αυτούς, και στο γύρω τους τοπίο, επανήλθα επί μήνες, σε όλη τη διάρκεια της φωτογραφικής περιπλάνησης μου στη Παραλία της Καλαμάτας.
Διηγούμαι λοιπόν με αποσπάσματα τις περιπατητικές εξορμήσεις μου στη παραλία που αγαπώ, σαν να την έβλεπα κάθε φορά με νέο μάτι ενώ μου θύμιζε συνέχεια εκείνη που έζησα ως παιδί και έφηβη, εκείνη την ήσυχη, την αστόλιστη, χωρίς πολυτέλειες, χωρίς μεγαλομανία, χωρίς τουρίστες.