1) Μιλήστε μας για το τελευταίο φωτογραφικό έργο σας με τίτλο “…μια μέρα ένα πέταγμα αετού”, το οποίο θα λάβει χώρα στην γκαλερί iFocus στην Αθήνα από 29/11 έως 8/12-2021.

Κατ΄ αρχήν κυρία Κοντόζογλου θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για τη συνέντευξη με αφορμή τη νέα μου έκθεση .
Όπως και τα προηγούμενα φωτογραφικά μου έργα (THE GREEK ICON /JAZZ MOMENTS/
MANI by Stone & Time /Sweet speak of Nature /The other Greece /This Land this beauty), που έχω παρουσιάσει από το 1994 έως σήμερα, έτσι και το …μια μέρα ένα πέταγμα Αετού, αναφέρεται στη ζωή των απλών ανθρώπων από την οποία εμπνέομαι και τους οποίους υπηρετώ με την τέχνη της φωτογραφίας. Αυτή λοιπόν την ζωή την συνάντησα μία χειμωνιάτικη ημέρα κάτω από την σκιά του Πάρνωνα να εορτάζει με όλη την ψυχή της το έθιμο της Καθαρής Δευτέρας, ένα έθιμο χαράς, μέθης, σάτιρας και τρέλας, μέχρις εσχάτων, ένα έθιμο απογείωσης της ψυχής, μιας ακόμα μέρας μακριά από τον θάνατο .
Δεν έχασα την ευκαιρία να παρασυρθώ από τους εορτάζοντες, από τα παιδιά, από τους αετούς και τις καλούμπες, από τα στρωμένα με ταραμοσαλάτες και λαγάνες τραπέζια και να αφεθώ μέσα από το σκόπευτρο της Leica μου σε ένα ντοκιμαντερίστικο κυνήγι αυτής της κλιμακωτής έκφρασης, από νωρίς το πρωί έως το βράδυ, καταναλώνοντας 16 καρούλια Α/Μ φιλμ .

2) Τι συνθέτει το σύνολο των φωτογραφιών σε αυτή την έκθεση φωτογραφίας σας;

Το βλέμμα μου πάνω στο έθιμο της Καθαρής Δευτέρας την συγκεκριμένη χρονική στιγμή και με τους συγκεκριμένους θιασώτες αποκωδικοποιημένο στα καρέ των 16 Α/Μ φιλμ, πιστεύω ότι συνθέτει ένα παραμύθι, ένα οδοιπορικό μιας και μόνο ημέρας, πολύτιμη οπτική παρακαταθήκη, κληρονομιά καλλιτεχνική και λαογραφική συνάμα.

3) Γιατί επιλέξατε να δουλέψετε με αναλογική μηχανή και όλες οι φωτογραφίες είναι σε ασπρόμαυρους τόνους;

Η αλήθεια είναι ότι εκείνη την εποχή, το 1999 δηλαδή, η ψηφιακή φωτογραφική τεχνολογία ήταν στα σπάργανα και όλος αυτός ο τεχνολογικός φωτογραφικός ορυμαγδός δεν είχε επηρεάσει την ζωή και τέχνη μας όπως στις μέρες μας. Η ζωή μας όπως και η έκφραση μέσω της φωτογραφικής τέχνης ήταν ευτυχώς αναλογική. Εάν τώρα, σήμερα, είχα ένα τέτοιο φωτογραφικό έργο να δημιουργήσω θα κατέφευγα πάλι στο αναλογικό μέσο και στους Α/Μ τόνους .
Η εξήγηση είναι απλή, θα αντιμετώπιζα το συγκεκριμένο θέμα ως μία ιστορία που έρχεται από παλιά, που λειτουργεί με αρχέτυπα βαθιά ριζωμένα στον κάθε έναν μας και το φωτοευαίσθητο υλικό (φιλμ) και οι ασπρόμαυροι τόνοι θα ανέσυραν από τον κάθε θεατή και φυσικά από εμένα την ουσία του δρώμενου όπως γιορτάζεται τα τελευταία 60 χρόνια από μια οικογένεια, τους Ντουμαίους, στον συγκεκριμένο τόπο στον Πάρνωνα.

4) Τι ήταν αυτό που σας κέντρισε το ενδιαφέρον να ασχοληθείτε και να αποτυπώσετε με τον φωτογραφικό σας φακό τον εορτασμό της Καθαρής Δευτέρας το 1999;

Είχα ακούσει για τον εορτασμό του εθίμου και την όλη ιεροτελεστία που λάμβανε χώρα, από τον φίλο, γνωστό στιχουργό και σκηνοθέτη Κυριάκο Ντούμο, του οποίου αποδέχτηκα την πρόσκληση το 1999 να συνεορτάσουμε παρέα την Καθαρή Δευτέρα στα Τριπόταμα Αρκαδίας.
Δεν σας κρύβω ότι με το μυαλό μου έφτιαχνα τις εικόνες, τις οποίες θα έβλεπα εκείνη τη συννεφιασμένη χειμωνιάτικη Δευτέρα. Αλλά αυτό που συνάντησα όταν έφτασα νωρίς το πρωί στην αυλή του εορτασμού ήταν ένα καλογραμμένο σενάριο που ξεδιπλωνόταν μπροστά μου. Σύντομα παράβλεψα τους χαλβάδες και τις ταραμοσαλάτες και όπως γράφει στον πρόλογο της έκδοσης και της έκθεσης ο Κυριάκος Ντούμος, “τα έβαλα με τους αετούς, τις ουρές και τις καλούμπες…” και αποτύπωσα ένα έθιμο, ένα γνήσιο πανηγύρι, να γιορτάζεται με όλη τη ψυχή και όλον τον αυθορμητισμό των ανθρώπων, τόσο φυσικά και τόσο αληθινά.
Γιατί, αυτό είναι τέχνη…
Χωρίς να χαλάς τίποτα από τη φυσική ομορφιά
και την αλήθεια, να την ομορφαίνεις ακόμα πιο πολύ.
Και να την αφήνεις να πετάξει ψηλά στον ουρανό.
Όπως τούτο το πέταγμα του αετού.

5) Γιατί μετά από τόσα χρόνια αποφασίσατε να εμφανίσετε αυτή τη δουλειά σας τώρα και όχι εκείνη τη χρονική περίοδο που τραβήχτηκαν οι φωτογραφίες;

Ένα φωτογραφικό έργο που δεν είναι παραγγελία, δηλαδή προϊόν οικονομικής συναλλαγής, περνάει από διάφορες φάσεις. Ο χρόνος βοηθάει το έργο το ίδιο και τον καλλιτέχνη φωτογράφο να ωριμάσει, να σκεφτεί το σύνολο του έργου και να προσδιορίσει τον εαυτό του μέσα από το συγκεκριμένο η όποιο έργο έχει δημιουργήσει.
Ο καλλιτέχνης φωτογράφος έρχεται και επανέρχεται ανά χρονικά διαστήματα αξιολογώντας την δημιουργική του παραγωγή και τον εαυτό του συνάμα.
Και έρχεται μία στιγμή, θα την έλεγα μαγική, που το έργο … σου ζητά να εκτεθεί στα μάτια του κοινού. Και ιδού …
Έτσι λειτουργώ .